رفیق از نوع صمیمی

بعضی دوستان فقط اسمی صمیمی هستند. وقتی بحث درک کردن و فهمیدن پیش میاد. یا وقتی خودتی یا اونطوری که اونا انتظار دارن نیستی، بدترین توهین‌ها رو دریافت می کنی و عقایدت توسطشون به سخره گرفته میشه. جالبتر اونجاست که همه چی تقصیر توست. درسته تقصیر خودمه که دوستی چندین ساله و نزدیکی با همچین افرادی برقرار کردم.

خیلی وقتا دلت می گیره ولی بخاطر احترام به دوستی دَم نمیزنی اما تا کی؟ دوست مگه نباید کمک کننده باشه؟ پس چرا گاهاً مانع میشن و بجای تشویق و انگیزه دادن کاری می کنن دلسرد بشی و دست از تلاش برداری؟

دو‌راهی بدیه که ندونی باید چیکار بکنی بعضیا میگن رفاقت مقدسه و نباید دوستیت رو خراب بکنی ولی به اینطور آدما میشه گفت دوست؟ اصلاً دوستی رو چی معنی می کنید؟ من قبول دارم رفیق خوبی نیستم ولی شما چی؟

کسی که پیش از پنج سال دوستی اونم از نوع صمیمی هنوز اخلاق تو دستش نیومده و نمیدونه چطوری هستی، میشه بهش گفت دوست؟ مگه قرار نیست داخل دوستی بخاطر کم و کاستی‌ها از همدیگه، ناراحت میشن و سعی می کنن اونطوری که می خوان، تو رو اونطوری بکنن؟ مگه گوشی هوشمنده که اونطوری که می خواین تنظیم بکنیدش و تم براش بزارید؟

همه انتظار دارن اونطوری که می خوان باشی و طبق میل اونا باشی، انگار شما آدم نیستید و فقط یک رباتید. چرا قبول اینکه هر کی یه جوره اینقدر سخته؟ هر کس خصوصیات و اخلاقیات خاص خودش رو داره، کم و کاستی داره؛ بیاید با همه این تفاوت‌ها همدیگه رو بپذیریم. و سعی نکنیم طبق سلیقه خودمون اون نفر رو تغییر بدیم.

شاید باور نکنید ولی ماهم آدمیم مثل شما؛ همونطور که انتظار دارید با همه کم و کاستی‌هاتون قبولتون بکنیم. و به اعتقاداتون احترام بزاریم، شما هم همینطور باشید.

∗ خوشحال می‌شوم مرا در شبکه‌های اجتماعی نیز دنبال کنید:

یوتیوب | ویرگول | کانال تلگرام | اینستاگرام